Historia Zakładu

 

 Zakład Geografii Fizycznej został utworzony w 1968 r. Jego organizatorem i pierwszym kierownikiem był‚ ówczesny docent dr hab. Zdzisław Czeppe (na fotografii). W skład zespołu zostali powołani absolwenci IG UJ, specjaliści geomorfologii, wychowankowie prof. M. Klimaszewskiego: Wojciech Widacki i Krystyna Plewa (German).

Zakład ten jako trzeci wówczas w Polsce - po Uniwersytecie Warszawskim, gdzie działał‚ prof. Jerzy Kondracki z zespołem, i po Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie kierunek ten rozwijał‚ prof. Tadeusz Bartkowski z zespołem - podejmował‚ problematykę kompleksowych badań środowiska przyrodniczego obszarów wyżynnych i górskich.

Zakład od podstaw organizował‚ prof. Zdzisław Czeppe, który w latach 1968-1988 był‚ jego kierownikiem. On też ukształtował‚ zręby specjalizacji o kompleksowym, fizycznogeograficznym kierunku. Obecnie prace magisterskie z tej dziedziny można realizować w ramach specjalności geografia fizyczna, funkcjonowanie i kształtowanie środowiska przyrodniczego (FiKŚP).

Po przejściu prof. Z. Czeppego w roku 1988 na emeryturę, na stanowisko Kierownika Zakładu powołany został‚ doc. dr hab. Stefan Skiba, nowo zatrudniony w IG UJ gleboznawca. Po utworzeniu w roku 1991 Zakładu Gleboznawstwa, na kuratora Zakładu Geografii Fizycznej został‚ powołany doc. dr hab. Czesław Guzik, który sprawował‚ opiekę do roku 1994. Od roku 1994 do 2011 kierownikiem Zakładu była prof. dr hab. Krystyna German. Obecnie (od 2011 r.) zakład działa pod kierownictwem prof. dr hab. Wiesława Ziai . Od 2021 r. w związku ze zmianą przepisów oraz reorganizacją Zakładu, został on przekształcony w Pracownie.

Pierwsze lata działalności Zakładu - to gruntowne studia zespołu i uzupełnianie wiadomości z zakresu biologii, ekologii, gleboznawstwa, a także zapoznawanie się z rozwojem tej dyscypliny w innych krajach. Zainteresowania badawcze pracowników w początkowym okresie skierowane zostały na wypracowanie indukcyjnych metod badania struktury środowiska, jako systemu złożonego z geokompleksów. Opracowana została instrukcja do kartowania fizycznogeograficznego i formularz, które wykorzystywano we własnych badaniach terenowych i dydaktyce. Następnie zastosowano metoda kartowania geokompleksów do badań nad przestrzenną  strukturą i organizacj  wybranych regionów Polski Południowej i innych stref klimatycznych. Struktura środowiska, pojmowana jako budowa, złożoność środowiska, wyrażoną przestrzenną mozaiką jednostek fizycznogeograficznych niskich szczebli taksonomicznych, najczęściej w ujęciu typologicznym, rozpatrywana była w toku wieloletnich badań, w różnych wymiarach: przestrzennym (układ horyzontalny), pionowym (w przekroju przez sfery), piętrowym (związanym z wysokościn.p.m.), hierarchicznym (jako wielostopniowy układ geokompleksów, regionalizacja), czasowym. Badania szczegółowe zostały wykorzystane w regionalizacji gór i wyżyn; pozwoliły na weryfikację istniejących dedukcyjnych podziałów korekta granic oraz pełniej ukazały złożoność środowiska przyrodniczego Polski Południowej.

Z czasem problematyką badawczą poszerzono o zagadnienia funkcjonowania środowiska, o szeroko pojmowane wartości środowiska, jego przemiany naturalne i antropogeniczne, a także wynikające z nich zagrożenia oraz problemy jego ochrony, a także aspekty społecznego potrzegania wartości środowiska w tym usługi ekosystemowe czy tematy związane z łącznością ekologiczną i bioróżnorodnością.

Lista emerytowanych i byłych pracowników ⇒ link

Źródło: German K., 1999, Geografia fizyczna kompleksowa[w:] Kortus B., Jackowski A., KrzemieĹ„ K., (red.) Rozwój i dorobek nauk geograficznych w Uniwersytecie Jagiellońskim, Instytut Geografii Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków, s. 229-261.